Ga ik dit echt doen?
Najaar 2022 was een roerige tijd voor mij waarin ik mij genoodzaakt voelde een nieuwe woonplek voor mijn paarden te vinden. Geen makkelijke klus met mijn leefwensen voor hen. Ik vond een fantastische plek,namelijk de bossen van Venwoude, mijn toenmalige werkplek. Hier mocht ik een stuk bos omtoveren in een paardenverblijf. De maand januari hier aan besteed en toen dit goed en wel voor elkaar was, wat nog best een klus was, en ik mijn twee paarden net sinds een week verhuisd had, belt op een vrijdagavond Mats mij. Hij zegt, Juuth, ik wil iets met je delen en ik denk dat jij dit ook wel interessant vindt. De boerderij naast de Uelenspieghel staat te koop en ik denk dat het bedoeld is voor ons om neer te dalen met onze droom. Mijn hart ging tekeer, en mijn buik humde diep…ik weet nog dat ik iets zei in de trant van, Mats geweldig maar wat een kl*te timing.
En vervolgens kwamen de zogeheten beren, obstakels, twijfels en noem ze maar op. Een ervan was de stem in mij die zei, lieve Juuth iedereen om jou heen is bezig met een verlangen naar community, terwijl jij met ze meedenkt, meeluistert etc, denkende, jij liever dan ik. Het voelde altijd zo overtuigend als niet mijn weg. Echter na dit belletje, begon ik te zien dat alles al wees naar deze weg. Mijn human design, mijn astrologie, mijn diepe verlangen naar ‘belonging’ en ‘ het niet meer alleen hoeven doen’, alles duidde erop dat community wel degelijk was waar mijn ziel naar verlangt. En bij alle twijfels en hobbels, was er steeds weer het diepe weten, dat op de avond dat Mats mij belde, mijn centrum en mijn ziel hadden gesproken met een diepe ja. Ik had deze weg te gaan. Ik ging alles opzeggen, mijn fantastische houten chalet waar ik 21 jaar met ongelooflijk veel liefde woonde, mijn werk en fijne collega’s op Venwoude, mijn tribe aan mensen om me heen in het midden van het land, en de prachtige omgeving van Hollandsche Rading, waar ik mede dankzij mijn paarden elk paadje, elke boom en struik ken. Really, ga ik dit echt doen…
Ja was het antwoord diep in mijn buik. Want het afscheid nemen was al begonnen. Drenthe, meer specifiek Uffelte en omgeving, riep me al een tijdje, dankzij mijn maandelijkse Rond de Vuurplaats dagen. Als ook de vuurplaatsvrienden en alle andere mooie mensen die al daar waren neergestreken. De familie-, stam-, gemeenschap -, noem het je wil -reis was begonnen. En een ding was zeker voor mij vanaf het begin, als ik kom dan kom ik met mijn paarden. Voor ons wenste ik al lange tijd een gemeenschap van fijne mensen om ons heen. Alles leek samen te komen. Een lange tijd volgde waarin het best spannend was, gaat het door, gaat het ons lukken het aankoopbedrag bij elkaar te krijgen, zijn er genoeg mensen die de community willen starten, zijn mijn paarden echt welkom. En de daarmee gepaard gaande vragen als wanneer zet ik mijn huis te koop, wanneer geef ik mijn baan op en hoe krijg ik mijn paarden daar. En dat laatste was nog best een ding.
Aangezien een van mijn paarden nog nooit in een trailer had gereisd, en ik hem beloofd had dat dat nooit zou gebeuren tenzij het echt niet anders kan. En toen voelde ik een lang gekoesterde droom naar boven komen. Ik heb meerdere jaren paardvriendelijk trektochten georganiseerd in Griekenland. En altijd wenste en hoopte ik dat ik ooit met mijn eigen twee paarden kon trekken. Echter Boyd was daar lang niet klaar voor. Maar door de ontwikkelingen de laatste jaren, kon ik nu ineens voelen dat hij er nu misschien wel klaar voor was. En hoe langer ik er over voelde, hoe meer het klopte en alles in elkaar viel.
Ik zou met mijn paarden te voet naar Drenthe trekken, zodat de overgang langzaam, stap voor stap, zou gaan. Mijn droom om met mijn eigen paarden te trekken zou uitkomen. Deze trektocht zou mijn transitie markeren en belangrijker nog zou mij ondersteunen in de enorme stap die ik ging maken. Ik zag het helemaal voor me ook hoe iedereen die wilde met ons mee kon lopen. Als een karavaan. Hier zou ik een oproep voor doen. Men kon aansluiten wanneer men wilden en zo lang meelopen als goed voelde voor een ieder. Zo kon ik samen met mijn oude tribe van mijn leven in Hollandsche Rading en mijn nieuwe tribe in Uffelte de overtocht maken. Het voelde als een bedevaart, een initiatie, een noem het maar…het voelde goed en als de enige manier voor mij. En zo geschiedde.
Dinsdag 15 augustus was het zover, de dag van vertrek was daar. Na 4 uur van alles proberen zat de bagage dan eindelijk op de ruggen van mijn paarden. Mijn paarden die dit niet gewend waren, al die onafhankelijk van elkaar bewegende dingen, die behoorlijk invloed hebben op hun belangrijkste basis als vluchtdier, namelijk hun balans, reageerde bovenwel goed op mijn amateuristisch bouwsels met natuurlijk allemaal geen professionele spullen. Want tja zo doe ik het mijn leven lang al, alles bij elkaar geraapt, maar het werkt wel. Apetrots was ik op mijn paarden die na de 1ste 100 wat onwennige stappen, de smaak te pakken kregen. Echter die vreugde van jee wat hebben we goed gepakt, was van korte duur, want nog voordat we het landgoed van Venwoude verlieten, stond Boyd stil. Toen we ons omdraaide zagen we dat zijn bagage helemaal naar een kant gezakt was en half onder zijn buik hing. En Boyd stond daar, prachtig stil, met een beetje een onthutsing in zijn ogen, maar geen paniek. Ikzelf liep op dat moment met Farah voorop, die ik meteen losliet om Chantal te kunnen helpen met de bagage weer op de rug te krijgen. Boyd die rustig bleef en Farah die mooi trouw wachtte.. toen wist ik het, als we dit kunnen, dan kunnen we die hele reis ook aan. Nu ja dat was een mooie vuurdoop, zeker, echter er volgde er nog meer. Soms nog iets spannender. Maar we deden het. En na 12 dagen wandelen, vol prachtige avonturen, ontmoetingen en belevenissen, kwamen we aan op de Willemshoeve. Hier wachtte ons een liefdevol ontvangst met taart voor mens en paard. We waren thuisgekomen…
En waar de reis van aankomen begon en verder bouwen aan de oprichting van onze woon- leefgemeenschap. Ook hier kwam ik mezelf, mijn verlangen, mijn gewoontes en mijn angsten tegen. En alles was steeds in beweging, of hoe ik het voorheen noemde, aan verandering onderhevig. En djie wat ontdekte ik hoe moeilijk ik verandering vind. En steeds mag ik weer zakken in vertrouwen en gedragenheid, door de fantastische mensen waarmee we deze reis maken. Niet eerder voel ik mij zo gezien en gedragen, als een echte familie. Ook over dit deel van onse reis kan ik aardig wat pagina’s vol schrijven. Maar dat bewaar ik wellicht voor later of voor iemand anders. Dank je wel voor mij lezen. Ik hoop dat je ervan genoten hebt. Mocht je meer willen horen over de trektocht vraag me gerust, ik vind het heerlijk om er over te vertellen…
Warme blije hartegroet
Judith
